Het vraagt moed om de drempel over te gaan. Ze weet immers niet precies wat het haar gaat brengen. Hier worden misschien die ongemakkelijke emoties aangeraakt. Emoties waar ze normaal gesproken behoedzaam mee tracht om te gaan. Emoties die haar kunnen overvallen en haar de controle doen verliezen. Emoties die ze liever mijdt in aanwezigheid van anderen.

Toch stapt ze de drempel over. Dapper scant ze de veiligheid van de plek, de aanwezigen, de sfeer. Binnen is het drukkend warm. Een scherpe blik ontwaart een airco. Dankbaar verwelkomen

we de koelte en nemen de brommende toon voor lief.

Marja van Gaalen, de gastspreker van vanmiddag, signaleert, schuift een stoel aan en stelt zich aandachtig voor. Een lach, een traan, een kop thee, een koekje, een welkom.

Het thema van deze middag is ‘taal van troost’.

Woorden hebben na het verlies een andere betekenis gekregen. Ze voelen als lege omhulsels, ver verwijderd van betekenis. En je kunt erin verdwalen. Er ligt een grootse vraag open: wie ben ik nu?

Marja is in haar leven gefascineerd geraakt door juist die existentële vraag ‘Wie ben ik’? Zij vroeg zich af: hoe ga ik om met mensen die in de rouw zijn? Wat is hun behoefte, wat kan

ik doen en wat niet? In rouw kun je gevangen zitten. Pas als je je open kunt en durft te stellen, kun je de kluwen gewaarworden waar je je in bevindt en kun je gaan beginnen met ontwarren.

Wat is daar voor nodig?

De ‘dooddoeners’ kennen we allemaal. Door onwetendheid, de zwaarte vermijdend en de blik op de toekomst wordt het onderwerp vaak omzeild en vermeden. Maar de rouwende

bevindt zich in het nu. In een ruimte waarin het leven anders wordt ervaren.

Hebben we eigenlijk wel geleerd hoe we taal van troost kunnen geven aan de ander?

Ze herinnert zich de abrupte overgang toen opa na een lang ziekbed wegviel. Eenmaal dood en begraven, werd hij ook doodgezwegen. Opa in de hemel en wij gaan hier verder. Maar ze

miste hem zo.

Mag dat missen er zijn?

We verzuchten samen: wat vinden we het als mens toch ingewikkeld om woorden van troost te delen.

Hoe is het om naast iemand te gaan zitten en te vragen: hoe is het nu echt? Of: wat heb je nodig? Hoe is het om open vragen te stellen die uitnodigen tot werkelijk contact? Een klein gebaar kan een groots effect hebben. Een liefdevolle aanraking, een bewust

gegeven aandenken, een daad zonder verwachting, een echt luisterend oor. Een gouden moment waarin je werkelijk wordt gezien, gehoord en er mag zijn zoals het nu is.

We kunnen luisteren, om dicht bij de troost te komen.

Ze weet: in rouw kan het van binnen stormen en waaien, soms zeurend miezeren en soms is alles mistig. Maar soms kan ook de zon weer even schijnen.

Ze hoort de vraag en haalt diep adem. Ze richt zich dapper op en benoemt eerst dat ze overmand wordt door emoties. Dat lucht op. Dan durft ze te vertellen van haar strijd. Het is veilig.

De zon breekt even door.

Ik weef jou

Ik weef de tranen in mijn leven

Ik weef de trots in alle dagen

Ik weef de pijn in zachte strengen

Ik weef jou, in alle lagen

Wie je was, wie je zult blijven

Hoe je kijkt en hoe je lacht

Wat je gaf en wat ik leerde

Weven zal ik alles wat je bracht

Ik weef het missen, en het dragen

Ik weef de liefde die is gebleven

Ik weef jou met zorg en aandacht

In alle draden van mijn leven

Door Floortje Agema